LEF-beroep
Voor het derde jaar op rij stond ik op het REA College voor een groepje leerlingen van de zogenoemde TopKlas.
Het REA College is er voor studenten vanaf 18 jaar. Volwassenen en jongvolwassenen, die niet terecht kunnen in het reguliere beroepsonderwijs. Deze studenten bieden wij een beroepsopleiding op maat of een gerichte training waarmee je snel aan het werk komt.
De TopKlas richt zich op jongeren van het V(S)O die hun VMBO diploma geheel of gedeeltelijk behaald hebben en onvoldoende aansluiting ervaren bij een vervolgopleiding en/of waarbij het niet goed lukt om een vervolgstap te maken. Gedurende het TopKlas jaar onderzoeken en ondervinden de leerlingen wat ze kunnen, wie ze zijn en wat ze willen. Daarnaast wordt specifiek en praktisch aandacht besteed aan het vinden van de meest passende richting.
In het kader daarvan worden er gedurende het schooljaar mensen uitgenodigd uit het werkveld. Dat kunnen mensen zijn die in loondienst voor een bedrijf werken, maar ook ondernemers zoals ik. In de gastlessen wordt verteld wat een bepaald beroep inhoudt qua werk, maar ook welke opleiding je daarvoor nodig hebt, of welke vaardigheden je moet hebben om in een bepaald beroep succesvol te zijn.
Mijn presentatie begon ik door aan de leerlingen zelf te vragen of zij nu al een idee hadden wat voor opleiding of werk ze wilden doen. Leerling 1 wist het niet zo goed, leerling 2 wilde het liefst buiten werken en niet vastzitten aan een bureau in een kantoor, leerling 3 wilde pedagogisch medewerker worden, het liefst op een peuterschool en leerling 4 zag zijn toekomst wel als vrachtwagenchauffeur.
Daarna vroeg ik ze wat hun LEF-beroep was. Dat is een beroep dat zij graag wilde hebben als er geen beperkingen of belemmeringen zouden zijn. Dat leverde verrassende antwoorden op. Leerling 1 wilde autocoureur worden, leerling 2 zag zichzelf als archeoloog, leerling 3 wilde dan graag kinderverpleegkundige zijn en het meeste verrassende antwoord was van leerling 4, de beoogd vrachtwagenchauffeur: hij wilde graag pestbestrijder worden. Hij was namelijk zelf vroeger 4 jaar lang gepest en wilde het dan als missie maken om kinderen te helpen als zij gepest werden.
Wow! Wat een inzicht.
Mijn presentatie verliep verder prima en de leerlingen waren zeer geïnteresseerd in wat een cartoonist allemaal doet en hoe ik dat doe. De vrijheid die ik heb en de hulp die ik kan bieden aan bedrijven en organisaties in het visueel maken van hun boodschappen vonden ze erg interessant. Vragen als “Hoe kom je aan inspiratie?” en “Waar werk je dan?” kon ik goed beantwoorden en we hebben het zelfs gehad over de recente ontwikkelingen van de gevolgen van het maken van typen cartoons die door bepaalde groeperingen als beledigend worden beschouwd, met soms geweld en moord als gevolg.
Aan het eind van een dergelijke les laat ik de leerlingen altijd zelf een cartoon verzinnen en schetsen. Daar heb ik een bepaalde methode voor die ik ook bij organisaties wel eens toepas. En het thema van deze keer was, hoe kan het ook anders, het wel of niet verplichten van een mondkapje. Op deze school moeten de leerlingen als ze rondlopen in het gebouw een mondkapje dragen. De stelling was: “Mondkapje: van dringend advies naar verplichting…” Het leverde een aantal fraaie exemplaren op. Mijn cartoon (die ik van te voren gemaakt heb) liet ik als sluitstuk zien:
Na twee uur was de les voorbij en hadden zowel de leerlingen als ik een hele fijne ochtend gehad.
Op naar volgend jaar!